AVM Maceramız :)

      Hafta sonu cumartesi günü ailece evdeydik. Akşam yemeği için dedemiz dışarıya davet etmişti bizi artık Barbaros un da dışarıda olmayı seveceğini düşünerek. Akşam 6 gibi çıktık hevesle avm nin yemek yiyebileceğimiz katına. Orada çalışan Fatih Dayımız da bizim için mama sandalyemizi hazır etmişti biz gelmeden evvel. Barbaros da kucağımda etrafı seyrederken oldukça mutlu görünüyordu. Derken yemeklerimiz geldi, Oğluşu da sandalyesine oturtmuştuk ki ufaktan kıpırdanmaya başladı bizim ufaklık olduğu yerde. Önce babamız kalktı oğluşu avm içinde gezdirmek üzere. Sonra sırayla anneanne ve ben ve sonra da Fatih Dayı denemelerde bulundu. Fakat oğluş nedense hiçbirimizin susturma çabalarına olumlu yanıt vermedi.    Aksine dakikalar geçtikçe sesinin şiddetini de artırdı. Bu tam olarak ağlamak değil, belli belirsiz bu ortamda bulunmak istemediğini belirten, kızgınlığını anlatan sesler diyelim. Diğer masalardan da dikkat çekiyordu bebeğimiz artık o muhteşem sesi sayesinde. Birkaç kişi hatta karşısına geçip konuşarak, agucuk mugucuk yaparak sakinleştirme girişiminde bulundu. Bu O nu daha da çok gerginleştirdi. Sesi üzüldüğünü hissettirecek biçimde içimi acıtmaya başlamıştı ki o an gözümde ne yemek ne de başka herhangi bir şey kalmıştı. Oğluşu tuttuğumuz gibi doğru kendimizi arabaya attık, evin yolunu tuttuk.
     Anladık ki oğluş henüz dışarıda uzun süre takılmaya hazır değil. Artık bir daha ki deneyimimiz hangi ayına denk gelir bilmem ama hepimiz yeni bir macera için birkaç ay beklememiz  gerektiği konusunda hemfikiriz :))
    Tabi yine dersler çıkardık bugünden de kendimize;
      Oğluş ne derse o arkadaş, bize laf düşmez, ancak isteklerini uygulamak düşer :))