Şükürler Olsun ki Başardım..

Bu hafta her geçen ana ne kadar şükretsem azdır. 8,5 aydır yaşadığımız, her geçen gün çilesi artan, bloguma bile isyanımı haykırdığım uyku düzeni sıkıntımızı aşmış bulunmaktayız.
Artık oğlum sallanmadan uyuyor. Beşiğine yatıyor, biberonunu emerken gözleri uykuya yenik düşüveriyor.
Haftalardır başardığımı yazmak istediğim ama tüm çabalarıma rağmen başarılı olamadığım uyku sorunumuz bu hafta itibariyle halledilmiş bulunmakta.
Başarmanın hazzını yaşayan ben, bunu paylaşırken bile heyecan duyuyorum, tahmin edin artık coşkumu.
Geçtiğimiz pazartesi günü oğluşla anne-oğul baş başa kalarak mecburi uyku düzeni politikamızı uygulamaya başladık.
Sabah 7 de kalkan oğluş saat 10 gibi uykusunun gelmesiyle beraber sallanmak istediğinin sinyallerini veriyordu. Hep salladığımız örtünün üzerine yatıyordu.
E anne evde tek olunca o örtünün öbür ucu boş kalıyor tabi. Mecbur başka yöntemle uyumalıydı. Beşiğin içine koydum Barbaros u. Mamasını da emmesini sağladım. Yavaş yavaş beşiği tıngırdatırken baktım ki oğluş gözlerini kapatıyor bile. Çok geçmeden derin uykuya daldı ve ben şaşkınlıktan bunun Allah ın bugünlük bir lütfu olduğunu düşündüm.
İlk uyuma bana istisna gibi göründü işte nedense. E insan 8 ay ulaşamadığı duruma beklenmedik bir anda ulaşınca bir şok geçirme anı oluyor tabi.
Sonra öğleden sonraki uyku vakti geldi. Anı anına aynı şeyleri uyguladım oğluşa. İşe bak, yine uyudu. Yine anne dört köşe.
Derken akşamı da bu şekilde edince baba da bu duruma şahit olunca anladık ki oğlumuz büyümüş. Artık mekan değil uyku vakti geldiğinde istediği. Sessiz bir ortam ve biberon :)
Hiç zorlanmadan bu zorluğun üstesinden geleceğimi rüyamda görsem inanmazdım.
Şimdi artık beşiğini bile tıngırdatmıyorum.
 Uykusunun geldiğini anladığım vakit beşiğine götürüyorum, mamasını yerken gözleri kapanıveriyor.
 Ne o örtünün içinde sallanırken iki büklüm oluyor ne de biz sallarken kol ve boyun ağrısı çekiyoruz.
Şükürler olsun Ya rabbim, bana bu günleri de gösterdin..