18 Ayda Neler Değişti..

Neler değişmedi ki.. Bir telaşla başladığımız ebeveynlik süreci durağanlaşmaya başladı. Sanki yıllardır çocuk sahibiymişiz gibi ağırbaşlı hareket etmeye başladık. Evde geçirdiğimiz vakitlerin % 90 ı oğlumuzun keyifli vakit geçirmesi için planlanan etkinliklerle renklendiriliyor. Dışarı çıkmak istediğimizde öncelik onun eğlenebileceği mekanları gözden geçirmek oluyor. Onun yüzü güldüğünde mutlu geçen dakikaları kadar puan topluyoruz sanki günden. Sonra da o uyuyunca topladığımız puanlar kadar rahat ve huzurlu hissediyoruz kendimizi.

O olmadan bir yere gitmek durumunda olduğumuzda içimizden bir parçamızı bırakmış gibi telaşlı hissediyoruz kendimizi. Karı- koca olarak başbaşa kalmayı arzu ettiğimiz zamanlarda bile zaman aralıklarını istemeden kısacık tutuveriyoruz. Çünkü biz nerede ne yapıyorsak o da bizim yanımızda olsun istiyoruz. Sanki sevdiceğiniz olmadan izlemek istemeyeceğiniz bir film gibi. Artık üç kişiyiz. 

Oğlumuz da ailemizin bir demirbaşı. Kişiliğiyle, hareketleriyle bunu inanılmaz derecede hissettirmeye başladı kendisi de. Canı istemediğinde asla kıyafetlerini değiştiremezsiniz, yemek yediremezsiniz. Dışarı çıkaramazsınız, oyun oynayamazsınız. Kısacası yapmak onun da içerisinde olduğu bir plan yapmak istiyorsanız önce fikrini almalısınız. Siİ dinleyecektir henüz tam anlamıyla konuşamasa da. Konuşamamak bir çaresizlik de değildir onun için. Mırıldanmasıyla bile açıkça ifade edebilecek yeterliktedir kendisi. Sokakta gezerken ne yöne gitmek istiyorsa canı, sizi o yöne sürükler arkasından. Canı birşeyler yemek istediğinde mutfağa gider size seslenerek ve istediği şey ne ise onu bulunduğu tarafı işaret eder inatla. Başta anlamasanız da eninde sonunda idrak edersiniz. 

Size kızdığında bakışlarında artık ateş fışkıran ifadeyi görebilirsiniz. Sizi özlediğinde, sevmek istediğinde boynunuza atlar, sarılır, kendince sevgi mırıldanmaları yapar. Tıpkı bir kedi gibi sırnaşmaya başlar sizden birşey istediğinde ya da gönlünüzü almak istediğinde. 

Artık büyükanneler, dedeler de uzakta olduğu zamanlarda özlenmeye başlanmıştır. Resimlerine bakarken çağırmaları başlar. Telefonda onlara gelmelerini söyleyebilir. Uzun bir süre görmediyse ilk karşılaştığı anda kucaklaşırken utanabilir, yüzü kızarabilir.

Anneyle birlikteyken gözü dünyayı görmez olur bu dönemde. Elinizi sımsıkı kavrar yanından ayrılmayın diye. Parkta kaydırağın merdivenlerini çıkmak için çıldırırken bile gözü üzerinizdedir. Anlayın, siz onun ilk aşkı olmuşsunuzdur. Size en yakın olan o olmalıdır. Kimseyi yanınıza fazla yaklaşsın istemez. Hele ki bu kişi babasıysa ayrı bir çıldırır. Onu da çok seviyor yanlış anlaşılmasın sakın, ama diyorum ya anne sevgisi bambaşka. Babalar artık iddialaşmadan annelerden uzak durun bebeniz yanınızdayken. Yoksa kızgınken, artık gürleşen sesi asabiyetle titreşmeye başlamıştır. Hiç usanmadan dakikalarca isminizi haykırabilir. Yanında olmanızı istediğinde uzaktaysanız abartmıyorum ( tecrübeyle sabit ) 10 dk boyunca 5 saniye aralıklarla isminizi haykırırkwn duyabilirsiniz. Bu da yaklaşık olarak 120 kez isminizi duymanız demek. Ben ısrarı bırakması için bir defa duymazdan gelme gafletinde bulundum. Telafi etmem çok zaman aldı. Oğlum üzüldüğüyle kaldı, davranışını değiştirmek için uygun bir yol değilmiş, yanıldım ve belki de onun kadar üzüldüm sonrasında.

Hareketleri daha bir artıyor bu dönemde. Her istediği yere çıkmak istiyor. Mesela benimki yatağına kendi çıkabiliyor artık. Mutfaktaki lavabo bile gözdesi olabiliyor bir dönem. Tezgahtaki baharatlar, sürahi vs.. Herşey dokunması, keşfetmesi için yaratılmış sanki. Pencerelere koruma takma zamanında işte bu zaman geliyor. Kaşla göz arası koltuk tepelerinde cambazlık yapıyor.

Her neyse işte, her dönem değişik tatlar alıyorsunuz çocuk sahibi olunca. 1,5 yaş dönemi de böyle işte. 

       Bu da 1,5 yaş fotomuz olsun;))