Artık evde bir çocuk var!!

Ewt, yanlış okumadınız, bizim oğluş bildiğin çocuk oldu bu günlerde. Bizimle birlikte sohbet edişi, yemek masasında sabitlenen sandalyesi, uyumadan önce ' iyi geceler' cümlesini kullanmadan odasına gitmeyişi, istemediği hiçbir şeyi zorla kabul etmeyişi, bizimle birlikte çay- kahve içişi, hata yaptığını anladığında mahcup mahcup özür dileyişi, kıyafetlerini kendi zevkine göre seçmesi, mutlu olduğunda boynumuza sımsıkı sarılması ve 'annemmm, babammmm' diye mutluluğunu hissettirmesi, sabah uyandığında yatağından kalkıp yanımıza gelmesi ve sesini en sevimli hale bilerek getirerek bize uyanmamız için seslenmesi, canı sıkıldığında ' sıkıldım' diyip yeni oyun arayışına girmesi, odadan odaya dolaşması, oyunu bittiğinde oyuncaklarını yerine kaldırması,babaannesine gitmek istediğini sabırsızlıkla dile getirişi, bakıcı teyzesinin gelişiyle annesini işe göndermesi bir olduğu için kendisini çok sevse de her sabah evimize girerken evden kovmaya çalışması ve daha aklıma gelmeyen bir çok sebeple o artık bir çocuk. Hala bir bebek gibi mıncıklanmayı sevse de, zaman zaman huysuzlandığında hıçkıra hıçkıra ağlasa da o artık bir çocuk. Sokakta elinden tutarak gezdirdiğim, bazen de özgür olmak istediği için yol boyu koşarken arkasından farkettirmeden güvenlik önelmleri aldığım bir çocuk.Merakını gidermek için etrafta göze çarpan ne varsa anlattığım, küçücük parmağıyla gösterdiği herşeyi büyük insanlara anlattığım gibi anlattığım bir çocuk. 

Bu fotoğraf da evin küçük beyinin talebi üzerine çektiğimiz selfiemiz;)

Şükürler olsun, bugünleri gösteren Yaradan'a....