Evde çekmecelere sıkışmış duran 2000 parçalık puzzle 3 yıldır tamamlanmayı beklerken fark edildi evin küçük üyesi Barbaros tarafından. Yine bir yemek seansı sırasında dalgınlığını fırsat bilip ağzına lokmaları yerleştirirken puzzle kutusuyla ilgilenmesi hoşuma gitmişti ki eline vermekte de sakınca görmemiştim. Tabi afacan kutuyu görüp de içini açmak istemez mi hiç. Yemek yiyecek ya ikna oldum tabi bir lokma daha fazla yemesi için açtım koydum önüne. Tabi bu andan sonrasını tahmin edersiniz ki 2000 parçanın 2000 i de salonun ortasında yerlerini aldılar. Bununla yetinmeyen canım oğlum etrafa saçarak da büyük keyif aldı bu işten. Neyse yemek faslı başarıyla tamamlanmış oldu ya hiç de önemli değil dağılan parçaları toplamak !! Anne baba başladık toplamaya. Biz topluyoruz bizim yaramaz dağıtıyor derken eğlenceli bir oyun çıktı ortaya. Ailece keyiflendik. Sonrasında oyun popülaritesini kaybettiği sırada parçaları kutuya yerleştirirken lamba yandı kafamın üstünde bir yerlerde. Vakit geçirmek için bir etkinlik daha. Hem faydası da var zihinsel gelişim adına. Derken oğluşun çok sevdiği küçük pet şişe kapaklarını aldık gizledik puzzle kutusunun içine. Sonra da hadi bakalım bul bulabilirsen dedik. Onun da canına minnet, başladı var gücüyle dağıtmaya. Bulunca çığlıklar, sevinçler havada uçuştu. Ardından bir daha bir daha. Sıkılana kadar oynadık. Hem merak duygusu uyandırmış olduk hem de zihinsel ve psikomotor becerilerinin gelişmesine katkıda bulunmuş olduk. Yine ailece oyundan en güzel hazları almış olarak mutlu olduk.
Evin dört bir yanına dağılmış puzzle parçalarını toplamak az biraz zahmetli olsa da yine de değdi. Seviyorum dağınıklığı artık, anne olmak alıştırıyor insanı daha önce tahammül edemeyeceği bir çok şeyi görmezden gelmeye. Bu duygu için bile anne olunur dostlar... Sevgiler..
